Tadeusz
Popiel urodził się w 1863 roku w Szczucinie. Jego brat – Antoni był
rzeźbiarzem, którego dorobek artystyczny obejmuje m. in. posągi muz z
lwowskiego Teatru Wielkiego oraz pomniki Tadeusza Kościuszki i Adama
Mickiewicza.
W 1876 roku Tadeusz Popiel rozpoczął naukę w
krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych. Jednym z jego nauczycieli był Jan Matejko,
który szybko dostrzegł talent młodego malarza i wielokrotnie pomagał mu w
kontynuowaniu kariery artystycznej. Już podczas studiów prace Tadeusza Popiela były
wystawiane w warszawskim Salonie Aleksandra Krywulta. Później prezentowano je
także m. in. w Salonie Paryskim, warszawskim Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych
i krakowskim Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych.
Młody
artysta kontynuował edukację we Wiedniu, gdzie uczęszczał do szkoły
kompozycyjnej H. Makarta, a następnie w Monachium – uczył się tam pod kierunkiem
Piloty’ego i Wagnera.
W 1890 roku Popiel, wraz z innymi
malarzami, założył szkołę rysunku, a następnie udał się w podróż po Europie.
W 1893 roku zaprezentowano obraz Po burzy
, dzięki któremu artysta zdobył sławę i kilka złotych medali (w San
Francisco, Chicago i Filadelfii). Niebawem uznanie krytyków wzbudziły także
namalowane przez niego partie pejzażowe Panoramy Racławickiej
– dzieła współtworzonego również przez Jana Stykę i Wojciecha
Kossaka.
W 1910 roku krakowska publiczność miała okazję po
raz pierwszy podziwiać monumentalny obraz, powstały w wyniku współpracy dwóch
uczniów Jana Matejki – Tadeusza Popiela i Zygmunta Rozwadowskiego. Namalowanie
ogromnego dzieła zajęło obydwóm twórcom jedynie pięć miesięcy. Tadeusz Popiel
nie był usatysfakcjonowany rezultatem pracy nad monumentalną panoramą, lecz
wielu krytyków jest zdania, iż współtworzona przez niego Bitwa pod
Grunwaldem lepiej od pierwowzoru oddaje realia historyczne oraz w
bardziej sugestywny sposób ukazuje ferwor walki.
W
ostatnich latach dziewiętnastego wieku artysta zajmował się konserwacją oraz
dekoracją budynków. Efektem jego pracy było uświetnienie petersburskiego
kościoła św. Katarzyny i lwowskiego kościoła Klarysek, wykonanie plafonów do
pałacu Tretiakowa w Moskwie, a także przyozdobienie malowidłami lwowskiego
Teatru Miejskiego. Uznanie zawdzięczał także malarskim dekoracjom kaplicy św.
Stanisława, mieszczącej się w padewskiej katedrze. Dzięki zleceniu udekorowania
katedry w Padwie artysta mógł także spędzić rok we Włoszech, a wszystko po to,
by zgłębić wszelkie tajniki malarstwa freskowego oraz zdobyć umiejętności,
niezbędne do profesjonalnego wykonania dekoracji.
Od tego
czasu nieustannie otrzymywał on zlecenia na różnego rodzaju prace, mające na
celu uświetnienie wyglądu obiektów sakralnych. Zamówiono u niego między innymi
40 obrazów do lwowskiej cerkwi, a także poproszono go o ozdobienie kaplic i
kościołów – zarówno we Włoszech, jak i w Polsce. Tadeusz Popiel projektował
również witraże, między innymi dla katedry we Lwowie.
Pomimo
licznych zleceń dekorowania obiektów sakralnych artysta znajdował czas na
malowanie pejzaży, portretów (również historycznych) i scen rodzajowych oraz
obrazów ukazujących wydarzenia minionych wieków. Interesowała go także tematyka
biblijna, której echa pobrzmiewają w takich dziełach, jak Józef i
Żona Putyfara oraz Golgota , przy której
stworzeniu malarz współpracował z Janem Styką.
Tadeusz
Popiel zmarł w 1913 roku w Krakowie.
Bibliografia:
http://krolpopiel.tripod.com/polish/tadeusz.htm
Nina Kinitz 1 lutego 2010
