Można powiedzieć, że grupa Breakout powstała dość przypadkowo, a wszystko za sprawą jednego spotkania w restauracji. Z czasem big beatowy zespół przekształcił się w bluesowo rockową kapelę.
Wszystko zaczęło się od spotkania Miry Kubasińskiej i Tadeusza Nalepy. Mira marzyła o tym by śpiewać, a Nalepa chciał założyć swój zespół. Po kilku próbach oboje zdecydowali rozpocząć współpracę i tak zadebiutowali w roku 1963 podczas II Festiwalu Młodych Talentów w Szczecinie, gdzie zostali wyróżnieni. Ten sukces skłonił Nalepę do założenia zespołu. Tak w roku 1965 powstała grupa Blackout, a w jego skład wchodzą Tadeusz Nalepa, Mira Kubasińska, Stanisław Guzek (Stan Borys), Krzysztof Dłutowski, Robert Świerszcz oraz Józef Majdasz. Z racji tego, że zespól gra popularny wówczas big beat szybko zyskuje sobie wielu wiernych fanów. To zmotywowało grupę do wydania swojego pierwszego krążka „Blackout”, na którym znalazł się najbardziej znany w tamtych czas przebój „Anna”.
Za namową Franciszka Walickiego, w roku 1968 Nalepa zmienia nazwę zespołu na Breakout. Pod tą nazwą grupa występuje podczas pierwszej edycji „Musicoramy”. W kwietniu 1968 roku do grupy dołącza basista Michał Muzolf.
Dzięki trasie koncertowej po krajach Beneluksu z czerwca 1968 roku Breakout mógł pozwolić sobie na zakup profesjonalnego sprzętu, który pozwolił im osiągnąć nowe, lepsze brzmienie. To oraz ich wyjątkowość sprawiła, że po powrocie z zagranicy stali się jednym z najbardziej znanych rockowych kapel .
Ich piosenka „Gdybyś kochał, hej!” w styczniu i w lutym 1969 roku zawojowała Radiową Listę Przebojów, nie schodząc z pierwszego miejsca.
Rok 1969 to pierwszy album Breakout „Na drugim brzegu tęczy. Na krążku zabrakło K. Dłutowskiego jednak dołączył do zespołu W. Nahorny. Odejście Dłutowskiego zapoczątkowało falę roszad w składzie zespołu. I tak Piotra Nowaka przyjętego w sierpniu jako gitarzystę basowego zastąpił już na początku 1970 roku Józef Skrzek. W tym samym czasie grupę opuścił również F. Walicki jeden z założycieli i współtwórca sukcesu Breakout.
Rok 1970 był dla grupy bardzo nieudany. Stopniowo przez ciągłą krytykę zespołu za ich zachodni styl i długie włosy doprowadzono do zakazu odtwarzania utworów Breakout w radiu i telewizji.
Mimo tych przeciwności zespołowi udało się nagrać krążek „70a” (1970), a w roku 1971 wydano jeden z najlepszych albumów „Blues”. Na płycie można usłyszeć: T. Nalepę, D. Kozakiewicza, T. Trzcińskiego, J. Goleniewskiego oraz J. Hajdasza. Zachęceni tym sukcesem w roku 1972 wydali kolejną płytę „Karate”. Po tym krążku do zespołu na chwilę dołączył wokalista J. Izbiński.
Kolejne sukcesy nie przerwały kolejnych odejść. I tak w 1973 roku z Breakout odchodzi Wł. Nahorny. W tym samym czasie wydano również solową płytę Miry Kubasińskiej „Ogień”.
Lata 1973 – 1975 to kolejne zagraniczne koncerty zespołu. Breakout odwiedził m.in. ZSRR, NRD oraz Holandię.
W trakcie tej trasy, w przerwie pomiędzy kolejnymi koncertami zespół nagrywa swoją trzecią płytę „Kamienie”. Tym razem na płycie zagrali: Nalepa, W. Chróst, Z. Zawadzki i W. Morawski. W tym samym roku (21 listopada 1974) artyści zostali nagrodzeni Złotą Płytą za krążek „Karate”.
Rok 1975 to kolejne roszady w zespole jednak na początku 1976 roku ustalił się skład: Mira Kubasińska, Tadeusz Nalepa, Zbigniew Wypych, Bogdan Lewandowski, Andrzej Tylec.
Po kilkuletniej przerwie zespół wydał wraz z Romanem „Pazurem” Wojciechowskim płytę „Żagiel” (1979), która była przygotowana specjalnie na Olimpiadę letnią w Moskwie (1980). W tym samym czasie nagrano również krążek ZOL.
Zespół istniał do momentu rozpoczęcia przez Tadeusza Nalepę solowej kariery w 1982 roku. Jednak mimo rozpadu Breakout wielokrotnie był reaktywowany i grywał podczas okazjonalnych imprez i koncertów.
Marta Kotas 2008.12.27
