Rozrabiaka i szpieg
Wojciech Długoraj przyszedł na świata pomiędzy 1557 a 1558 rokiem. Był znakomitym lutnistą i kompozytorem. Gry na lutni uczył się podczas służby u Samuela Zborowskiego. To on płacił za naukę Długoraja i zajmował się nim od najmłodszych lat. Jednak Długoraj nie odwdzięczył się za pomoc i trud włożony w jego wychowanie. W roku 1579 uciekł z dworu Zborowskiego, by wstąpić do konwentu krakowskich benedyktynów. 12 maja 1580 roku złożył nawet śluby zakonne. Jego powołanie nie było jednak na tyle silne, by przezwyciężyć zawadiacką dusze. Jego ciągłe wybryki i niewłaściwe zachowanie spowodowały, że w niecały rok po wstąpieniu do zakonu został wydalony z klasztoru.
Po burzliwej przygodzie z duchowieństwem diametralnie postanowił odmienić swój los. W roku 1583 został przyjęty do kapeli króla Stefana Batorego. Wtedy to zaczął szpiegować swojego dawnego opiekuna i mecenasa Samuela Zborowskiego. Co ciekawe Długoraj przejął prywatną korespondencję Samuela Zborowskiego do jego brata Krzysztofa i przekazał ją do rąk kanclerza Jana Zamoyskiego. Z listów tych wynikało, że przygotowywany jest zamach na króla. W związku z tym Samuela Zborowskiego czym prędzej ścięto, a jego brata wygnano. Po tym incydencie Wojciech Długoraj postanowił opuścić Polskę, by uniknąć zemsty rodu Zborowskich.
Całkiem możliwe, iż około roku 1590 zabiegał o przyjęcie go na dworze u księcia Ludwika w Stuttgarcie, natomiast ok. 1619 mógł przebywać w Lipsku. Jednak na tych informacjach dane o życiu Wojciecha Długoraja kończą się.
Zachowane w rękopisach
Dzieła Wojciecha Długoraja zachował się głównie w różnych zbiorach muzycznych tamtego okresu. Dlatego też jego kompozycje możemy odnaleźć w rękopiśmiennych dodatkach do druku Jeana Baptiste Besarda oraz w jego zbiorze muzyki lutniowej, a także w rękopiśmiennej Tabulaturze Philippa Hainhofera oraz w rękopisie Volta Alberti z okresu pomiędzy 1591 – 1594.
Marta Kotas 2008.09.03
